De rode draad binnen het werk van Léon vormt de fenomenologische zienswijze van Husserl, die gezien kan worden als een kritiek op zowel het empirisme als het rationalisme. Om kennis te verwerven kun je niet blind varen op de ervaring van dingen (empirisme) of het logisch verstand (rationalisme). Husserl pleitte ervoor om de dingen zelf te laten spreken en ze, direct en intuïtief, te ervaren. Of zoals Léon het zelf verwoordt: ‘neem de dingen zoals ze zich voordoen’.

Beeldende Kunst ziet hij, evenals alle andere kunstdisciplines, als een vorm van communicatie. Om zijn geest te verrruimen is hij dan ook zeer geïnteresseerd in alle andere kunstdisciplines, waarbij hij voortdurend geprikkeld wordt om ‘het verhaal’ achter de kunstenaar en zijn of haar werk te ontdekken. Helemaal enthousiast raakt hij van multidisciplinaire samenwerkingsverbanden binnen de kunst- en cultuursector. Hoe mooi is het om de passie voor kunst en cultuur te delen, danwel aan te vullen of te versterken?

Dingen bedenken en creëren zit in ons bloed, ook al bedenken en creëren we zeker niet louter positiviteit. Ook negativiteit kan leiden tot prachtige kunstuitingen, die ons laten nadenken over onze negatieve, donkere en soms ronduit brute daden.

Het zijn deze gruweldaden van de mens, waardoor het rationalisme te optimistisch was gebleken, in combinatie met de ideeën van Sigmund Freud, die als inspiratie dienden voor het surrealisme. Het centraal stellen van de door vrije associatie gekenmerkte bewustzijnstoestand van de droom, als door de surrealisten, vindt ook Léon erg interessant. Deze kunststroming is dan ook te herkennen in met name zijn tekeningen en keramisch werk.

‘Kunst is een eerste levensbehoefte, een mens zonder belangstelling voor enige vorm van kunst is geen mens. Maar zouden deze mensen überhaupt bestaan?’